کد مطلب:102447 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:315
[صفحه 262] «ان من صرحت له العبر عما بین یدیه من المثلات حجزته التقوی عن تقحم الشبهات»[1]. بیگمان هر كس كه درسهای آموزنده ی حوادث، كیفرهایی را كه در برابر چشمانش و در روزگارهای پیشین بر سر ملتهای بدكار آمده برایش روشن و آشكار گرداند، پروا پیشگی مانع فروافتادن كوركورانه ی او در موقعیتهای شبهه ناك و تیره می گردد. شیوه ی بیان به گونه ایست كه دست یافتن به پرواپیشگی را نتیجه ی حتمی و بیدرنگ عبرت گرفتن و درس آموختن از حوادث تاریخی و كیفرهایی می داند كه ملتها و گروهها در برابر كارهای ناشایست و منحرف شدن از مسیر درست حركت تاریخ می بینند. از آنجا كه دیوسیرتان و افراد ضد بشر باطل خود را در لباس زیبای حق به نمایش می گذارند و افراد سطحی نگر و زود باور و ساده اندیش آن را حق [صفحه 263] می پندارند، چراغی فروزان و مشعلی تابان بایسته است تا پاسداران شب و تیره دلان را، در این موقعیت مبهم و شب تاریك، به روشنائیان و حقجویان بشناساند و میزان راستینی شایسته است تا خر مهره های سبك و سنگ و بی ارزش را از پیرامون لعلها و مرواریدهای گرانسنگ به كناری زند و گوهریان را به گوهرها رساند و این مشعل و میزان همان پرواپیشگی است كه دارندگان خود را مجهز به چراغ و میزان می كند و آنان را از افتادن در پرتگاه شبهه و ساده اندیشی باز می دارد و در پرتو تجزیه و تحلیل حوادث تاریخی گذشته و اكنون و شناخت قوانین تاریخی، حقیقت را باز می شناسند و راه درست را برمی گزینند.
امیرالمومنین آموزش دیدن از تاریخ و درك قوانین تاریخ را از جمله عوامل رساننده ی انسان به پرواپیشگی می داند و چنین پرواپیشگی در برابر حوادث تیره و نامعین مشعلی در دست دارد كه هرگز در مغاك شبهه فرو نمی افتد:
صفحه 262، 263.